Afgelopen 15 oktober mocht ik voor de Rotterdam Business School een workshop geven. Een docent, die ik nog kende van de Zjaak Christmasshow 2011 (Theaterhuis010), had me gevraagd voor de studenten een workshop aan de hand van improvisatietheater te geven. Hiermee wilden ze de vaardigheid ‘collaborative working’ onder de aandacht brengen. Een mooi idee leek me zo, zeker ook mijn ervaring als Daltondocent leek me in deze een mooie ingang. Direct zag ik veel overlap en mogelijkheden. Alleen toen kwam daar één verzoek bij. De workshop moest in het Engels.
Daar stond ik dan enigszins gespannen. Mijn laatste ervaringen met lesgeven in het Engels waren in Nepal. Vier jaar geleden alweer. Zou dit me lukken? Enigszins gespannen bereidde ik me voor in studio de bakkerij. Waar de workshop plaatsvond. Het leek ons namelijk verstandig er ook echt een theatersetting aan te hangen. De workshop ging van start en het Engels kwam, naar mijn idee, vloeiend en zonder haperingen mijn mond uit. De workshop bleek een succes. De studenten reflecteerde op de samenwerking, op de verschillende rollen binnen het samenwerken en de overeenkomsten met het improviserend vermogen. En zelfs volgden er complimenten van enkele studenten en de native Engels docent over het Engels. Fijn. Een last van mijn schouders.
Vol goede ervaringen vertrok ik dezelfde middag naar Parijs om daar in mijn beste Engels een beker koffie bij de Starbucks te bestellen. ‘What’s your name?’ Vroeg de Franse Barista. Ik, overtuigd van mijn Engels en mijn accent, antwoordde de naam van mijn vrouw: ‘Irene’. Een paar minuten later ontving ik mijn heerlijke kop koffie met de naam erop. En jawel, het stond er echt: ‘Harry’…