In het Pung Waan resort en spa – soms moet je jezelf kietelen – komt bijna iedere rondreis door Thailand langs die ’the bridge over the river Kwai’ bezoekt. Dit uitermate lekkere hotel met knoertharde bedden glossiert dan ook goed bij het toerisme, dat de Japanners met de bouw van de brug in de tweede wereldoorlog, hebben bewerkstelligd. Ze zijn niet de enige. Menig straatventer of restaurant heeft er baat bij. Er klinkt vrolijke muziek op de locatie, waardoor je haast even de beelden van de begraafplaats met duizenden lichamen een paar kilometer verderop vergeet. De een zijn dood is de ander zijn brood is misschien wat zwart uitgedrukt, maar daar lijkt het wel op.
Als je dan in het resort even bijkomt aan het zwembad en alles lijkt te vergeten… Dan gebeurt het. Op de achtergrond klinken de midi-keyboard tonen van ‘like a bridge over troubled water’. Eerst neurie je onvermijdelijk mee. Daarna denk je wat een leuk liedje. En dan vraag ik me toch af of die muziekkeuze, zo dicht bij de beladen plek, bewust of onbewust was en wat er bereikt mee dient te worden. Het voelt ongepast, maar zet toch aan het denken. Dus dat laatste is zeker goed. Beter dan toeristenkraampjes die vrolijk johnnt cash’s ‘I hear that train is coming’ draaien. Die onsubtiliteit is helaas ook aanwezig bij de river ’the kwai’.