Dit weekend keek ik de vakantiefoto’s van Afrika nog eens terug. Het deed mij denken aan de ‘bush walk’. Gewoon een boswandeling dus, alleen ‘bush walk’ verkoopt natuurlijk veel lekkerder in de brochure (dat natuurlijk weer veel lekkerder bekt dan ‘het boekje’).
Tijdens deze ‘Bush Walk’ (met twee hoofdletters voor nog meer spektakel) ga je met een klein groepje van 3 á 4 personen een wandeling maken door het natuurpark. Wij liepen langs de olifantsrivier met de gids op een stukje privépark van de lodge (een ander duur woord, ditmaal voor grote houten hut). Hij waarschuwde ons voor verschillende dieren, maar met name de nijlpaarden. Deze kunnen 40km per uur en verslinden alles dat ze bedreigd. Voor ons een vrouwtjesnijlpaard in de rivier. Wij observeren, zij observeert. Wij lopen dichterbij, zij blijft staan. Zij verdwijnt onder water en dan ineens verschijnt ze boven water 15 meter dichterbij. De gids maakt zich groot, richt zijn handen omhoog, zijn benen wijd en uit zijn mond komt een luid decibel verdovende oerkreet. Het nijlpaard verdwijnt. De gids maant ons achter een bosje, want daar kan het nijlpaard ons minder goed zien. De ogen zijn niet zo goed.
Dit herinnerde mij aan de opmerking ‘gedrag roept gedrag op’, of het nu een groot wild dier is of een mens. Wij reageren allemaal op gedrag. Van aanvallend gedrag worden we terughoudend, maken we ons klein, voelen we ons bedreigd en door ons groot te maken stralen we macht uit. Het verhaal kan zo in een training (training is overigens een onnodig Engels woord voor oefening).